Tag archieven: gedicht

Krassen

krassen

1.

je armen zo hoog met blauw geborduurde
pofmouwen weren af.
je schouders zo smal in scherpe schokjes
verstopt. wie kleedde je vanmorgen?

je ogen durven nauwelijks: fragiele
schimmen van bewegend riet.
je schuift onrustig op mijn stoel, je gouden
laarsjes raken de grond net niet,

je benen zo dun in rode maillots schommelen
driftig heen en weer:
wil je weg?

wees gerust: ik zal je niet aanraken,
voorlopig niet, je bent hier veilig.
dit zul je niet geloven, voorlopig niet.

2.

je vertrouwen fladderde met vleermuisvleugels weg,
je oren – gespitst op je koppie met staarten
en strikken gegroeid – horen honderd deuren kraken,
je mopsneus ruikt duizend gevaren,

als ik omzichtig wegkijk, laten jouw vergrootglazen
heimelijk mijn beeld ontploffen. ben ik
een reus met zevenmijlslaarzen,

een heks met waanzinnig lange nagels?
aan mijn muur hangt een schilderij
van een cypers katje,

jij ziet een tijger.

3.

je wilt wel tekenen:
je potlood schraapt scherp een middeleeuwse
burcht met puntige kantelen, muren zo dik en hoog
dat jij geen zonlicht ziet,

met grachten zo breed en diep
dat je niet kunt ontsnappen.
in die vesting wacht je kinderziel
ineengedoken op het onbetekenen.

je houdt van kleuren: geel, blauw, rood, paars,
groen in krassen naast en door elkaar,
dan, onverwacht een meteoriet: veel zwart,

zwart, zwart, zwart, je maakt je burcht inktzwart,
de grafieten punt breekt af, je rilt, ik mag je nog niet
troosten: geduld, geduld, geduld.

4.

je wilt je tekening verscheuren,
ik vraag of je de gom durft te gebruiken,
je kijkt me net iets langer aan,
ik vang een glimp van jou in mijn fijnste net:

zingende watervallen, dansende vlinders,
vogels die dichten tijdens hun vlucht:
jouw inktzwarte burcht
is een engelbewaarder die zindert.

je gumt en gumt en gumt of (omdat)
je leven ervan afhangt. je staat mij toe het vel
aan één kant met beide handen te fixeren.

jijzelf gebruikt hiervoor je linker en veegt
met je rechter knuist de muren vurig ver weg,
ongenadig.

de muren worden slanker zonder scheuren
van dun grijs. hier doorheen kan misschien wel
een zonnestraal je gebroken punt passeren.

5.

klaar! hardop voor het eerst.
ik vraag of je nog een keer terugkomt.
de roze strik die tijdens je noeste arbeid
losviel slingert op en neer.

je geeft me uit jezelf een klam handje,
de vleermuis houdt zijn adem in.

Beter voelen

beter voelen

gek ik heb je nodig: als jij het bent ben ik het niet.
toch freest mijn geest jouw link met mij en sla ik je
uit mijn bunkergaten scherp gade. blijf weg uit mijn straat,
mijn lief, mijn kroost, mijn met jou verdiende brood,
mijn kussen die ik niet laat kwellen,
dus laat!
ons scheidt slechts een fijne lijn in het brein – bewust
herkauwend of gestuurd door instinct: een storm
waar op een dag lukraak je boom in viel, maar niet de mijne!
of een zieke tak in jouw familie waardoor je blad de kans
kreeg te verdorren, verschrompelen door gekapte genen
of verblinde schoppen van grote voeten en jij nog kleiner
kromp: een vertrapte korrel die ik op zal vegen
dat ik me beter voel.

Pijnboom

PIJNBOOM

Pijn onderscheiden van wat geen pijn is maar
zingende herinneringen die
in zwermen lentes
vervlogen zijn

Pijn onderscheiden van wat geen pijn is maar
haar spiegel die in
duizend beelden breekt tussen
blozende bladeren

Heeft iemand haar ooit beloofd dat haar vuur
niets zou verbranden:
haar schone lijf tot sintels zou sissen,
haar rijke rokken verscheuren,
haar arme ziel kraken?

Haar knisperende pad kronkelt
haar bestemming ongewis.
de meidoorn schetst haar welwillend voor
hoe hij wordt gesnoeid
opdat hij groeit

Merels jubelen tussen haar roze bloesems
net zo bedwelmend als duizend lentes verstreken
hun liefdeslied

Durft zij te horen dat haar eigen geurende golf
haar eigen ooit sappige vlees vervangen
wordt door een naderende vloed
in de eeuwige rimpeling
van één enkele zee:
één paringsdans?

Zij is bijzonder houdt ze zich voor, ze kàn het:
onderscheid maken.
de nachtegaal
lokt

 

 

 

Bijna evenbeeld

BIJNA EVENBEELD

Heeft hij spijt?
Spijt dat hij mensen schiep
ter verdrijving van zijn eenzaamheid?

Met verkrampte nek op zijn troon gezeten
waagt hij te waken over evenbeelden
uitdijend in tal van zucht:
beelden die rücksichslos in koppen hakken,
roetdeeltjes trekken in zijn klare lucht.
Heeft hij spijt?

Had hij mensen maar uit stukjes hemel gemaakt,
een zonnetje boven de wei getekend,
en niet uit stukken koud heelal
van ver na de oerknal
zodat entropie zijn kudde wettig
uitéén kon drijven
in vreemden en geweld

Is het hem daarom te doen:
om zijn zelf gevonden woord barmhartigheid?
Schiep hij hen net even anders dan zijn evenbeeld
opdat ze zouden lijden
en hij door geboorte in het vlees kon mede lijden
op zoek naar waarheid?

Wist hij waaraan hij begon toen hij na alle zeeën, meren,
landen in miljarden kleuren, algen, vissen, beren,
apen in vele soorten, het mensenkind ontwierp?
Wist hij dat het van die boom zou snoepen
waardoor zijn hoofd ging groeien:
goed en kwaad kon wegen
zonder veel geweten?
Stuurde hij het daarom uit zijn paradijs?
Heeft hij spijt?

Mensen vragen in hun schiet- en andere gebeden
troost.
Wordt het niet eens tijd hèm te troosten?

 

 

 

Gemankeerde minnares

Gemankeerde minnares

Mijn dij lokt je hand, jouw hand zoekt mijn dij,
met hoede en vleugels om die minnaar mijn pijn.
Onze rozen stromen gestaag in een bedding te smal:
elke drang van je lusten kan een ravijn voor mij zijn.
Adagio van egels, slechts speelsheid en blo
voor allegro con fuoco: ooit verlangd nooit meer zo.
Nabijheid achter glas, een omhelzing die net kan,
verbod op dopamine en vocht in mijn woestijn.
Passie als gedepte tranen, herinneringen teer en
zeer, klagende violen: zulk genot komt niet weer.
Mijn acceso gesmoord: ik schoof het aan kant,
mijn lief helpt zichzelf met zijn eigen vrije hand.
Rest de troost van hormonen uit zelf overwonnen
zee en dwalen en verdwalen in dromen aan land:

Geuren van sappen, naakte huiden in het gras,
gekriebel van sprieten, vingers zompig en zacht.
Je wegende torso omhelst mij als verse groene kool,
schuring van weelde op mijn welving tot een viool.
Lavendel blijft vlinderen en snaren zwellen aan,
je toog schenkt steeds voller, loopt over in de maan.
Jouw borst als een schip rust in zijn diepste werf,
mijn lippen willen een toetje van golvende verf.
De droom verdwijnt achter de coulissen, zoals alle
dromen doen.
De gebleven gloed zoekt noest in ons dagelijks groen
vitaminen en wat slagroom op een ongebruikte zoen.
Kom dichtbij, dichterbij, je fantasie raakt mijn dij,
mijn geest is in vervoering: jouw ziel vaart in mij.