pauwenvrouw

je sleept en sneeuwt trots je veren aan mij, verblind
leg ik mij neer in je storm tot onze adem raakt.
tot zover rijmen de natuurwetten.

iets naast me begint hevig te regenen,
je hand dwaalt in een regenboog over mij heen:
chatten is blind wegvliegen en een zombie achterlaten.
ik pieker of mijn mascara of jij uitloopt naar een ander lief
misschien wel vier.

binnen ben ik een windvlaag die naar rozen ruikt, buiten
mag ik niet versieren, draag ik lange kleren, geen veren,
alleen ogen: je vertrouwt je maten niet, kent jezelf.

ook mag ik als vrouwenpauw mijn lief niet kiezen,
dat doet de familie:
die warme gevangenis betegeld met regels.
dit rijmt niet met de natuurwetten, voor geen zier.

hoort mijn lief, het omweert in de verte:
de veren krijgen ogen.

Gebed van een ongelovige Thomas

Wanneer je bent als duizend draden licht
een veld met stippen paars en wit
violieren in mijn ogen spelen
wil ik je geloven

Maar als u rechter zonder moeder bent
kleuren uw wateren koud en blauw
in zonnestelsels zonder herberg

Wanneer je bent als warme nevel
die streelt van mens tot mens tot kever
potvis paard en poes wil ik je geloven
Wanneer je bent als dartelende vlinders
die onze geuren als lavendel speuren
wil ik aan je ruiken

Maar als u na schepping van uw driften
ons rubriceert in hel en hemel
koersen we onder het billboard
JEZUS REDT
schel schietend onze snelweg

Wanneer je bent als zeventig fonteinen
die mijn eeuwenlange loden lijnen
wassen wil ik je geloven
Wanneer ik niet alleen met pijnen
mijn kinderen mag baren
maar zowel genieten van mijn snaren
ook

Maar als u één kind uitverkiest in uw woestijn
met keppels kruizen sluiers wielen vlagt
worden onder het luid geschal
ALLAH IS GROOT
hoofden afgehakt

Geloof me:
wanneer je ons klein als mieren houdt
vergeet je dat wijzelf na slikken van slang
en vrucht je paradijs verruilden voor het zout
waarmee we goed van kwaad kunnen scheiden
toon je mij slechts een sleets tapijt

Niet dat ik je niet begrijp
Ook ik moet mijn kinderen loslaten
hun eigen fouten laten snoeien
hen overdragen aan de sterren tot
ze misschien in de hemel groeien
dat iets wat ik heb gezaaid
geoogst wordt op tijdstip X
licht na mijn dood
of niks

Wanneer je bent als vluchten vogels
die mij met zwermen tere vleugels traag
het grote water overdragen
verblindt jouw aangezicht mij niet
omdat mijn ziel
je kent

Dan ben je een zee aan piano fluiten snaren
ben je het zachte vuur van gouden draden
waarmee je fijne huiden samenweeft
Overweeg ik zonder zeker weten
aan het eind van alle dingen
een enkele reis op je tapijt
dat ik een vonk ben
van jou

Carla Rus, april 2006

band

mijn schaduw strijkt met kortgeknipte nagel
over het paradijs, prikt gretig in Adams navel:
– kijk, het oude weggetje voor bloed en brood.

– dat is er bijgetekend.
voor kinderen.

– dan is Adam niet de eerste mens.
– …
(je hebt een kunstgebit.
vroeger trokken ze al je goeie
tanden, dat waren nieuwe
inzichten).

je streng gesteven schort die mij met Persilwit
verblindt draait om, zijn strakke kruis band in mijn blik.
rugwaarts grijpt jouw waarheid mij:
– Adam is de eerste mens,
geschapen naar Gods beeld!

ik roep tegen je weglopende band met strik:
– dan heeft God ook een navel en een heuse moeder.
niet Maria. die is alleen van het kindeke.

jouw – maar, – ketst
tegen de kolenkachel en stoot
via je kwetsbare moederheupen
mijn gehoorgangen binnen.

je – kind toch – bereikt me
via de klok op de schouw en golft
via je onbevlekte band
naar me toe.

ik voel een steek, dus doe ik je pijn?

maar ik weet met heel mijn kleine leven
dat jij de springplank wilt zijn tot mijn grote leven, dus:
– dat van die rib geloof ik lekker ook niet!

je laat me niet los. nooit niet.

vanuit de hemel zit ik vast aan ons weggetje.
bij jouw juiste afslag heb je met een engel
die ik vaag ken een wegwijzer geplant
zo groot als de melkweg.

weten of geweten

mijn vezels mijn wezen alles wil ik vatten
donderkoppen die klappen gaten en stormen
een heelal dat dijt en dijt tot verwaarloosbaar dun
niet langer in Wodan geloven trots ik sidder.

mijn brein wil zijn eigen heksenboter
orkest van lastige lichten zonder dirigent
dat denkt, dicht en danst verstaan.
ik ben een grote meid.

zo groot en vrij wil ik zijn dat ik uit mezelf
naar havermout toegroei.

als ik droom in pakhuizen met manshoge blikken
wil ik dwalen niet om te verdwalen
enkel om te vinden.
maar schudt mij wakker lekker dier

want wil ik dwalen in koppen van hamsters
vermalen in gruis
dat ik overleden angst kan meten

opdat ik snap wie ik ben?

Naar Reve

Ik sta aan de rand van de wereld en roep:
Bestaat u?
Hij echoot terug:
U bestaat

Ik smeer mijn boterham
zonder bezwaren:
met hartig zelfverdiend
of zoete genade

Steen der wijzen

Er is niets dat zo sterk bindt als verdriet,
of het moet liefde zijn
Maar die kan na de eerste sprint
alleen voortkuieren als verdriet om de hoek woont

Krijgt verdriet een straatverbod
dan verliest liefde zijn sleutel en breekt
misschien de ware op

Dus vraag bij liefde verdriet
op de thee (met bijvoorbeeld speculaasjes),
de koffie (zo gewenst met chocola),
de borrel (met muzieknootjes),
de maaltijd (met minstens drie diepgangen) en
verover elke lekkernij met aandacht

Het mag een lat blijven
maar wel van echt hout

Vogeltroost

Zit jij bij toeval pal voor haar raam
uit rode borst haar vol de hemel in te zingen,
bij toeval op die wankele tak
terwijl zij huilend op de pot zit?

Met plié pasjes is zij er naar toegeschuiveld
waarna ze als mislukte ruimtevaartcapsule
is geland. Nu weet ze het zeker:
ze wil naar huis

De klok achter haar tikt elke seconde lief
dichterbij. Hoe had zij ooit kunnen
verdichten dat een mens zoveel pijn
in één enkel lichaam
in één enkel leven
zou kunnen herbergen:
nek, neus, handen, voeten,
tenen, benen,
jaren

En nu ben jij kleine roodborst rechtstreeks
van boven naar haar toegevlogen
Maar je zingt niet: kom maar ik neem je mee,
nee, je zingt het lied van de spartaan:
Ik kan niet verder. Ik ga verder

Hoe dúrf jij eigenlijk kleine vogel om haar
– al eeuwen in een gouden kooi opgesloten,
in haar donkerste uur op klaarlichte dag
aan te sporen
Waarom juist zij?

Toch weet zij door een lichtflits gebeten plots zeker
dat jij niet bij toeval pal parmantig – alle
statistieken ten spijt – voor haar zit en zonder
vijgentakje vrede met haar leven leidt
Dat ene

Carla, 2005