HOE OUD

De vrouw mijmerde bij maanlicht over haar geleefde
leven en of dit toereikend was om te gaan.
Dat deed ze ook overdag, maar dan vervaagde
het licht de scherpe lijnen in haar vraag.

Door heftige stormen was zij mensen verloren
waar zij zich aan vast had gehouden. Niet om op hen
te leunen, maar om haar evenwicht te houden.
Ook knarsten haar knokkels door langdurige droogte.
Maar was dat genoeg?

Ze besloot te wachten tot de zintuigen aan haar buitenkant
zouden verstoffen en de poort tot haar geestesoog
open zou gaan,

te wachten tot de lichtgevoelige cellen van haar binnenkant
zouden zien hoe talrijke vogels op het eeuwige ritme van eb
en vloed in golven aan komen zwermen

om zich over een oude merrie te ontfermen
in haar laatste rui; haar versleten paardenharen als best
te gebruiken voor hun nieuwe nest.

Dan kon ze geruisloos haar hemd zonder zakken
pakken en wegvliegen.