Vogeltroost

Zit jij bij toeval pal voor haar raam
uit rode borst haar vol de hemel in te zingen,
bij toeval op die wankele tak
terwijl zij huilend op de pot zit?

Met plié pasjes is zij er naar toegeschuiveld
waarna ze als mislukte ruimtevaartcapsule
is geland. Nu weet ze het zeker:
ze wil naar huis

De klok achter haar tikt elke seconde lief
dichterbij. Hoe had zij ooit kunnen
verdichten dat een mens zoveel pijn
in één enkel lichaam
in één enkel leven
zou kunnen herbergen:
nek, neus, handen, voeten,
tenen, benen,
jaren

En nu ben jij kleine roodborst rechtstreeks
van boven naar haar toegevlogen
Maar je zingt niet: kom maar ik neem je mee,
nee, je zingt het lied van de spartaan:
Ik kan niet verder. Ik ga verder

Hoe dúrf jij eigenlijk kleine vogel om haar
– al eeuwen in een gouden kooi opgesloten,
in haar donkerste uur op klaarlichte dag
aan te sporen
Waarom juist zij?

Toch weet zij door een lichtflits gebeten plots zeker
dat jij niet bij toeval pal parmantig – alle
statistieken ten spijt – voor haar zit en zonder
vijgentakje vrede met haar leven leidt
Dat ene

Carla, 2005