Gemankeerde minnares

gemankeerde minnares

mijn dij lokt je hand jouw hand zoekt mijn dij,
schuiven en schuren een boog om mijn pijn.
de roos stroomt gejaagd in een enge vallei:
elke drang van jouw draden graaft een ravijn.

herinneringen druppelen teer en zeer:
gekriebel van sprieten vingers zo zacht,
sappen uit huiden geuren het gras.
dan knagen violen dit komt nooit weer.

mijn stempel gesloten toch bezweer ik de band,
mijn lief helpt zichzelf met eigen vrije hand,
blijft over de troost van afdrukken in het zand,

van dijken om dromen in nieuw gewonnen land.
kom dichtbij dichterbij je fantasie raakt mijn dij,
licht is illusie licht speelt nooit voorbij.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *