Gemankeerde minnares

Mijn dij lokt je hand, jouw hand zoekt mijn dij,
met hoede en vleugels om die minnaar mijn pijn.
Onze rozen stromen gestaag in een bedding te smal:
elke drang van je lusten kan een ravijn voor mij zijn.
Adagio van egels, slechts speelsheid en blo
voor allegro con fuoco: ooit verlangd nooit meer zo.
Nabijheid achter glas, een omhelzing die net kan,
verbod op dopamine en vocht in mijn woestijn.
Passie als gedepte tranen, herinneringen teer en
zeer, klagende violen: zulk genot komt niet weer.
Mijn acceso gesmoord: ik schoof het aan kant,
mijn lief helpt zichzelf met zijn eigen vrije hand.
Rest de troost van hormonen uit zelf overwonnen
zee en dwalen en verdwalen in dromen aan land:

Geuren van sappen, naakte huiden in het gras,
gekriebel van sprieten, vingers zompig en zacht.
Je wegende torso omhelst mij als verse groene kool,
schuring van weelde op mijn welving tot een viool.
Lavendel blijft vlinderen en snaren zwellen aan,
je toog schenkt steeds voller, loopt over in de maan.
Jouw borst als een schip rust in zijn diepste werf,
mijn lippen willen een toetje van golvende verf.
De droom verdwijnt achter de coulissen, zoals alle
dromen doen.
De gebleven gloed zoekt noest in ons dagelijks groen
vitaminen en wat slagroom op een ongebruikte zoen.
Kom dichtbij, dichterbij, je fantasie raakt mijn dij,
mijn geest is in vervoering: jouw ziel vaart in mij.