Interview Carla Rus

Interview Carla Rus

Nieuwsbrief Nederlandse Vereniging van Posttraumatische Dystrofie Patiënten, juni 2004

Onder het motto “vertel mij wat “ organiseert het Fonds PGO, fonds voor patiënten-, gehandicaptenorganisaties en ouderenbonden, om het jaar de schrijfwedstrijd De Pen als Lotgenoot. Deze schrijfwedstrijd is bedoeld voor mensen met een chronische ziekte, aandoening of handicap. Het gaat bij de schrijfwedstrijd om de verwerkingswaarde voor de auteur en de steun en de informatie die de lezer opdoet.  Deze bundel (deel 6) bevat een selectie uit meer dan 500 inzendingen.

Carla Rus was psychiater toen ze Posttraumatische dystrofie kreeg na een nekoperatie. Haar kwaal werd als bij zovelen zeer lang niet onderkend en ze kreeg zelfs een psychiatrische diagnose. In haar verhaal beschrijft ze zeer treffend en vol humor haar aangrijpende ervaringen met de hulpverlening. Een indrukwekkend verhaal in een luchtige schrijfstijl dat het lezen zeer de moeite waard maakt voor zieke en gezonde mensen.

Door een vriendin werd Carla attent gemaakt op de schrijfwedstrijd. Deze vriendin stimuleerde haar om mee te doen. Carla wilde best iets voor anderen doen met haar ervaringen.

De psychiater werd zelf patiënt en dit was al moeilijk genoeg. Als arts heb je zelf de leiding en nu werd ze afhankelijk en dat gaf een machteloos gevoel. Extra schokkend was haar ervaring hoe artsen met patiënten omgaan.

Het is voor de arts, maar ook voor de patiënt, moeilijk als er niet snel een diagnose is. Regelmatig wordt er dan onterecht en zonder goede indicatie het etiket psychisch opgeplakt. Naar haar mening kunnen patiënten die dit overkomt het beste steun vinden bij de huisarts om samen te zoeken naar de juiste diagnose.

Haar gezin was enthousiast over het idee haar verhaal op te schrijven. Haar echtgenoot wees er wel op dat het verhaal misschien confronterend is voor mensen die het slechter treffen met de familie en vrienden. Zij heeft altijd veel steun en liefde mogen ervaren, anderen misschien niet altijd. Dit is voor hen dan verdrietig.

Carla is er in geslaagd om ondanks alle rampspoed positief in het leven te blijven staan. Een belangrijke stap in haar verwerking was de hoop op herstel opgeven d.w.z. afscheid nemen van het gezonde leven. Vechten voor herstel schuift acceptatie vooruit. Om je nieuwe leven te accepteren moet je eerst een rouwproces doormaken. Er is dan ruimte en energie voor dingen die nog wel kunnen. Dit is ook prettiger voor je omgeving. In haar proces heeft Carla steun gehad van vooral vrienden maar ook professionals.

Een aangepaste computer gaf een uitbreiding van haar mogelijkheden. De bediening vindt plaats door een spraakprogramma waardoor de handen worden ontzien. Ze heeft haar computer Amigo genoemd. Het Spaanse woord Amigo betekent vriend maar ook gevangenis. Ook deze laatste betekenis is voor haar van toepassing want als ze geïnstalleerd is, kan ze er niet zelfstandig vandaan. Ze surft nu met haar goede vriend over het internet dat het een lieve lust is, mailt met vele mensen en is de beste kameraad bij het schrijven van een roman. Ook het egodocument zou niet tot stand gekomen zijn zonder zijn warme elektronische hart.

Wij kijken terug op een boeiend gesprek.

Haar verhaal staat in “Ervaringen over het leven met een ziekte”. Deel 6 ISBN nr 90 6665 544 5 en is te verkrijgen via de boekhandel.

Marjo Roelofs
Liny Schellekens
Redactie Nieuwsbrief
 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *